Depresja poporodowa. Czym jest i jak sobie z nią radzić.

Depresja poporodowa to depresja, która pojawia się u kobiet wkrótce po urodzeniu dziecka. Czasami można zidentyfikować powód tej choroby, ale bardzo często nie ma żadnej oczywistej przyczyny. Jeśli cię spotkała ta choroba, na pewno bardzo trudno ci się z nią pogodzić, zwłaszcza gdy dziecko jest upragnione i z niecierpliwością oczekiwane przez całą ciążę. Zapewne czujesz się winna i być może masz wrażenie, że nie dasz sobie rady jako matka. Taki stan czasem może trwac tygodniami albo nawet miesiącami. Łagodna postać depresji poporodowej czasem wymaga tylko wsparcia osób bliskich, ale cięższe postacie będą wymagały pomocy lekarza rodzinnego (GP), pielęgniarki środowiskowej (health visitor) albo nawet opieki psychiatrycznej.

WSTĘP

Będąc na studiach, dzieliłem mieszkanie z przyjacielem, który ma młodszą siostrę. Justyna (imię na potrzeby tego wpisu) to osoba kolorowa, uśmiechnięta i wiecznie wprawiająca swoją rodzinę w zakłopotanie z powodu zwariowanych pomysłów. Kiedyś, mając lat niespełna 18, wybrała się autostopem na drugi koniec Polski, oczywiście nie informując rodziców gdzie się wybiera. „Weekend u koleżanki z klasy”, zakończył się tak, że obie, przypadkowo trafiły jako widownia do sondy przeprowadzanej na ulicy. Kto je rozpoznał? Na szczęście był to brat, mój współlokator, który przez najbliższe dwa lata wykorzystywał ten fakt jako swoisty haczyk na dwie uśmiechnięte, lekko roztargnione dziewczyny.
Będąc na czwartym roku studiów, dowiedzieliśmy się, że Justyna jest w ciąży. 21 lat, jej chłopak odrobinę starszy, poważnie myślący o niej i życiu a teraz także i o dziecku. Wszystko układało się pięknie przez całą ciążę, mimo pewnych problemów zdrowotnych Justyny, które miały niewielkie znaczenie (tak się wydawało).
Miesiąc po porodzie Justyna straciła połowę włosów. Jakiś czas później zaczęła mieć poważne problemy z zębami. Karmić piersią nie mogła z powodów zdrowia. Wtedy właśnie zaczęło się to, co o mały włos nie skończyło się tragedią. Depresja, w którą wpadła Justyna, młoda, kolorowa i uśmiechnięta dziewczyna, obróciło życie całej rodziny o 180 stopni. Bez wchodzenia w szczegóły, stan ten trwał więcej niż pół roku. Z początku nie wiadomo było, że problem jest poważny. Strach przed lekarzem, odstawienie dziecka i pogarszająca się sytuacja w związku doprowadziła do pierwszej hospitalizacji. Później był psycholog, psychiatra, torba tabletek i niewielka terapia, która na szczęście uratowała sytuację. Dziś Justyna, jej dzieci i mąż mają się dobrze. Ale to co przeszli przez długi czas powstrzymywało ich przed decyzją o drugim dziecku.

Depresja poporodowa to choroba, której NIE WOLNO się wstydzić. Przytrafić może się każdej kobiecie. Biologia i gospodarka hormonalna organizmu może spłatać figla nawet osobom, które są okazem zdrowia fizycznego i psychicznego.

Poniżej przedstawiam artykuł, który w przyjemny i przystępny sposób przedstawia depresję poporodową i jej pochodne. Pamiętajcie jednak, że choroba ta nie jest do końca zbadana. Posiada bardzo wiele twarzy i potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie.

(…) W skali od 1 do 5, gdzie 1 oznaczało najniższy poziom stresu, 5 – najwyższy,54 (56%) rodziców określiło wielkość stresu, w związku z zaistniałą sytuacją, na poziomie – 5, a 21 (22%) na poziomie 4. Matki wskazały, że najczęściej doświadczaną emocją był lęk – 15 (24%) pytanych, smutek – 13 (21%), bezradność – 12 (20%) i nadzieja – 10 (16%). Ojcowie natomiast wskazali, nadzieję jako najintensywniej przeżywaną emocję – 11 (32%), potem bezradność – 9 (27%), lęk – 6 (17%) i smutek – 4 (13%). Na podstawie Edynburskiej Skali Depresji Poporodowej stwierdzono u 54 (87%) matek i 11 (31%) ojców występowanie depresji (…) *

Dlaczego dzisiejszy artykuł poświęcam właśnie temu tematowi?
Ponieważ jednym ze sposobów na radzenie sobie z depresją poporodową (niektórymi jej odmianami) jest, poparta przygotowaniem merytorycznym oraz pomocą (na początku), pielęgnacja dziecka od momentu narodzin. Bardzo konkretny sposób opieki nad małym dzieckiem, którego przykładem jest Masaż Shantala, może w znacznym stopniu podnieść wiarę rodzica w jego umiejętności pielęgnacyjne. Wzmożone wydzielanie Oksytocyny, tworząca się głęboka więź emocjonalna, rozładowanie napięcia, uspokojenie i wyciszenie. To wszystko pozwala lepiej poznać swoje dziecko i przełamać tworzącą się barierę psychiczną.

Masaż Shantala to nie tylko bardzo skuteczna metoda relaksu ale (w wielu sytuacjach) przede wszystkim rodzaj wsparcia w terapii. Zalety płynące z tej metody wsparcia rozwoju zauważalne są nie tylko u dzieci ale także u rodziców.

Czym jest depresja poporodowa?

źródło poniższego teksty znajduje się na dole strony
*Depresja poporodowa to depresja, która pojawia się u kobiet wkrótce po urodzeniu dziecka. Czasami można zidentyfikować powód tej choroby, ale bardzo często nie ma żadnej oczywistej przyczyny. Jeśli cię spotkała ta choroba, na pewno bardzo trudno ci się z nią pogodzić, zwłaszcza gdy dziecko jest upragnione i z niecierpliwością oczekiwane przez całą ciążę. Zapewne czujesz się winna i być może masz wrażenie, że nie dasz sobie rady jako matka. Taki stan czasem może trwac tygodniami albo nawet miesiącami. Łagodna postać depresji poporodowej czasem wymaga tylko wsparcia osób bliskich, ale cięższe postacie będą wymagały pomocy lekarza rodzinnego (GP), pielęgniarki środowiskowej (health visitor) albo nawet opieki psychiatrycznej.

Jak często występuje depresja poporodowa?
Jedna (około) na każde 10 kobiet które urodziły dziecko, będzie miała depresję poporodową. Bez odpowiedniego leczenia może ona trwać miesiące a nawet lata.

Jakie są objawy depresji poporodowej?
Depresja:
Czujesz się okropnie. Jesteś smutna i przygnębiona przez większość dnia. Być może czujesz się gorzej o jakiejś konkretnej porze dnia, na przykład rano albo wieczorem. Nieliczne lepsze dni dają ci nadzieję, ale po nich nastepują te gorsze, które doprowadzają cię do rozpaczy.
Drażliwość:
Możesz czuć się poirytowana i okazywać to swoim starszym dzieciom lub nawet czasem temu najmłodszemu. Najczęściej jednak denerwujesz się na swojego partnera, który tak do końca może nie rozumieć, co się z tobą dzieje.
Zmęczenie:
Wszystkie młode matki czują sie zmęczone, ale depresja poporodowa może powodować, że czujesz się tak wyczerpana, jak podczas jakiejś ciężkiej choroby fizycznej.
Bezsenność:
Nawet gdy jesteś zmęczona, nie możesz zasnąć. Budzisz się bardzo wcześnie rano, nawet jeśli nie musisz wstawać do dziecka.
Brak apetytu:
Tracisz apetyt, zapominasz o jedzeniu. To z kolei może pogłębic twoje problemy ze zmęczeniem i drażliwością. Niektóre kobiety, wręcz przeciwnie, jedzą, żeby czuć się lepiej a później czują się źle z powodu przybieranych kilogramów.
Niezdolność do odczuwania radości:
Nie jesteś w stanie cieszyć się z niczego ani niczym zainteresować.
Seks:
Twój partner może mieć ochotę na zbliżenia intymne, ale ciebie to nie interesuje. Oczywiście, jest wiele powodów, dla których możesz nie mieć ochoty na seks wkrótce po urodzeniu dziecka. Może on być bolesny, możesz być zbyt zmęczona albo po prostu potrzeba ci trochę czasu, żeby przystosować się do nowej sytuacji. Jednak w przypadku depresji poporodowej często nie odczuwasz żadnego zainteresowania sferą seksu. Twój partner może czuć się odrzucony, jeśli w pełni nie rozumie istoty tej choroby.
Niezdolność radzenia sobie z obowiązkami:
Podczas depresji poporodowej wydaje ci się, że na nic nie masz czasu, że nic nie potrafisz zrobić tak jak trzeba i że nic na to nie potrafisz zaradzić. Możesz mieć trudności z organizowaniem sobie czasu.
Poczucie winy:
Depresja ma wpływ na twój sposób myślenia i masz tendencję, żeby postrzegać siebie w negatywnym świetle. Możesz mieć poczucie winy, przeświadczenie, że do niczego się nie nadajesz albo, że to że jesteś chora, to wyłącznie twoja wina.
Lęk:
Czasem martwisz się tak bardzo, że twoje dziecko może zacząć głośno płakać, że może się zachłystnąć albo że coś może mu się stać, że boisz się zostać z nim sama. Zamiast czuć bliskość w stosunku do swojego dziecka, czujesz, że się od niego oddalasz i nie potrafisz się w pełni zaangażować uczuciowo. Czasami nie wiesz, czego twoje dziecko chce albo trudno ci odgadnąć, jak się czuje.
Nawet jeśli czujesz się bardzo uczuciowo związana ze swoim dzieckiem, mimo wszystko możesz odczuwać lęki. Większość młodych matek martwi się o to czy dziecko jest na pewno zdrowe, ale podczas depresji poporodowej to uczucie lęku może być niemal obezwładniające. Możesz się martwić, że:
– stracisz dziecko z powodu infekcji, wad rozwojowych, nagłej śmierci łóżeczkowej albo dlatego, że źle się nim opiekujesz;
– za mało przybiera na wadze;
– za dużo płacze albo jest za ciche, że przestało oddychać;
– że możesz skrzywdzić swoje dziecko;
– sama jesteś chora.
Wciąż poszukujesz wsparcia u swojego partnera, lekarza, rodziny, znajomych. Czujesz panikę, szybko bije ci serce i być może jesteś przekonana, że za chwilę zapadniesz na zawał. Zastanawiasz się czy nie jesteś chora na jakąś straszliwą chorobę i czy jeszcze kiedyś odzyskasz swoją dawną energię. Strach przed pozostaniem samej w domu może być tak wielki, że nawet najbardziej niezależne osoby nie pozwalają partnerowi zostawić ich nawet na krótko.

Inne problemy zdrowia psychicznego w okresie okołoporodowym
Depresja w ciąży:
Jest ona częstsza niż się wydaje i leczy się ją podobnie jak depresję poporodową.
Psychoza poporodowa:
Jest bardzo poważną chorobą i spotyka 1 na 500 kobiet. Zaczyna się w ciągu pierwszych dni lub tygodni po urodzeniu dziecka. Stan może się bardzo pogorszyć nawet w przeciągu kilku godzin i może zagrażać życiu, w związku z czym wymaga szybkiego leczenia. Objawy z reguły najpierw dostrzegają osoby z twojego otoczenia. Mogą one zauważyć, że dziwnie się zachowujesz i mówisz dziwne rzeczy, jesteś pobudzona bez powodu i twoje zachowanie jest nieprzewidywalne. Masz wahania nastroju, bardzo dziwne mysli, urojenia albo możesz słyszeć głosy. Takie objawy zawsze wymagają pomocy lekarza. Niekiedy wymagają leczenia szpitalnego, ale twoje dziecko może iść do szpitala razem z tobą.
Jeśli ty lub ktoś z twojej bliskiej rodziny chorował na depresję poporodową albo na chorobę afektywną dwubiegunową, jesteś w grupie zwiększonego ryzyka zachorowania na psychozę poporodową. Poinformuj o tym lekarza lub położną, żeby zapewnili ci pomoc i, w razie potrzeby, leczenie. Chociaż psychoza poporodowa to bardzo poważna choroba, przy prawidłowej terapii możesz być całkowicie wyleczona.

Czy nie wszyscy przez jakiś czas mają obniżony nastrój po narodzinach dziecka?
Nie. Około połowa kobiet przez kilka dni po porodzie bedzie odczuwać smutek, niepewność i będzie płaczliwa. To uczucie, nazywane „baby blues”, mija po paru dniach.
Kiedy zwykle zaczyna się depresja poporodowa?
W większości przypadków choroba rozpoczyna się w pierwszym miesiącu po narodzinach dziecka, ale bywa, że i później, nawet do szóstego miesiąca po porodzie.

Co jest przyczyną depresji poporodowej?
Nie wiadomo na pewno. Prawdopodobnie nie jest to jedna przyczyna ale kilka. Ryzyko jest zwiększone u kobiet, które:
-miały depresję (zwłaszcza depresję poporodową) w przeszłości;
– nie mają wsparcia ze strony partnera;
– mają chore dziecko albo wcześniaka;
– straciły własną matkę w dzieciństwie;
– doświadczyły niedawno kilku stresujących wydarzeń w swoim życiu, np. utraty bliskiej osoby, bezrobocia, kłopotów finansowych lub mieszkaniowych.

Depresja poporodowa może jednak wystąpić u osób, które nie doświadczają żadnego z wyżej wymienionych problemów. Natomiast osoby, u których te problemy wystąpią, niekoniecznie muszą zachorować na depresję poporodową.

A co z hormonami?
Poziom estrogenu i progesteronu (a także innych hormonów związanych z porodem) spada gwałtownie po narodzinach dziecka. Nie jest do końca wyjaśnione, jak te zmiany wpływają na emocje i nastrój. Nie zanotowano dużych różnic w poziomie hormonów pomiędzy kobietami zdrowymi i tymi, u których rozwinie się depresja poporodowa. Badania naukowe nie sugerują, aby zmiany hormonalne były odpowiedzialne za depresję poporodową. Uważa się, że mogą one odgrywać większą rolę w powstaniu „baby blues” czy psychozy poporodowej.

Czy kobiety z depresją poporodową krzywdzą swoje dzieci?
Matki z depresją poporodową często martwią się, że skrzywdzą swoje dziecko, ale to dzieje się bardzo rzadko. Czasami, z powodu zmęczenia, możesz się czuć, jakbyś miała stracić kontrolę i uderzyć albo potrząsnąć swoje dziecko. Tak czasem czuje się wiele matek i ojców, a nie tylko osoby z depresją poporodową. Ogromna większość nigdy nie ulega tym impulsom. Pozostaje tylko ciągłe zamartwianie się, że jednak zrobimy krzywdę swojemu dziecku. Jeśli tak się czujesz, koniecznie z kimś porozmawiaj. Twoja pielęgniarka lub lekarz będą w stanie ci pomóc.

Specjalne grupy kobiet
Te matki, które mają problemy ze zdrowiem psychicznym albo te, które mają obniżoną sprawność fizyczną lub umysłową, napotykają na dodatkowe trudności podczas opieki nad nowonarodzonym dzieckiem. Zadaniem opieki medycznej jest zapewnienie im dostatecznych warunków do sprawowania opieki nad dzieckiem i upewnienie się, że ich własne zdrowie na tym nie ucierpi.

Co zrobić, kiedy podejrzewasz, że masz depresję poporodową?
Najważniejsze jest aby uświadomić sobie, że ma się do czynienia z depresją i żeby jej nie lekceważyć.
Czasem możesz sobie nie zdawać sprawy, że coś jest „nie tak” albo możesz wstydzić się przyznać, że dla ciebie bycie matką to nie tylko radość i przyjemności. Możesz się martwić, że zostaniesz rozdzielona ze swoim dzieckiem, jeśli przyznasz się do tego, co czujesz. Jednak twój lekarz, położna, pielęgniarka mają na uwadze przede wszystkim twoje zdrowie i chcą ci pomóc, abyś jak najszybciej zaczęła odczuwać radość z przebywania ze swoim dzieckiem i żebyś mogła się nim zajmować w domu.
Wiele osób ma świadomość tego, czym jest depresja więc depresja poporodowa nie powinna być przeoczona. Lekarze i pielęgniarki często używają kwestionariusza Edynburska Skala Depresji Poporodowej (Edinburgh Postnatal Depression Scale), żeby lepiej określić prawdopodobieństwo tego czy kobieta ma w danej chwili depresję poporodową.

Jak pomóc sobie samej?
Nie wiemy jeszcze tyle na temat depresji poporodowej, żeby jej umieć skutecznie zapobiegać, ale niektóre rady mogą okazać się pomocne:

W czasie ciąży:
# Nie próbuj być „superkobietą”. Bierz na siebie mniej obowiązków i się nie przemęczaj. Jeśli pracujesz, zadbaj o to, aby jeść regularnie i zrób sobie przerwę w ciągu dnia.
# Nie przeprowadzaj się (jeśli nie jest to konieczne) gdy jesteś w ciąży. Najlepiej jest poczekać aż dziecko będzie miało co najmniej sześć miesięcy.
# Zaprzyjaźnij się z innymi matkami. Takie znajomości mogą okazać się przydatne również wówczas, kiedy będziesz potrzebować, żeby ktoś został na jakiś czas z twoim dzieckiem.
# Ważne jest, abyś miała z kim porozmawiać. Jeśli nie masz przyjaciół możesz spróbować National Childbirth Trust albo MAMA. Te organizacje prowadzą wiele grup w różnych rejonach kraju. Być może są jakieś niedaleko ciebie. Można tam znaleźć wsparcie zarówno przed jak i po narodzinach dziecka.
# Chodź do szkoły rodzenia. Zabierz ze sobą swojego partnera.
# Rozmawiaj z pielęgniarką i lekarzem. Nie lekceważ wizyt lekarskich zwłaszcza jeśli w przeszłości chorowałas na depresję poporodową. Bardzo ważne jest, aby rozpoznać tę chorobę szybko.

Po narodzinach dziecka:
# Powiedz komuś, jak się czujesz. Jeśli nie chcesz rozmawiać z rodziną czy przyjaciółmi, porozmawiaj z lekarzem albo pielęgniarką. Oni rozumieją, że wiele kobiet czuje się tak jak ty i bedą ci w stanie pomóc.
# Wykorzystaj każdą okazję, żeby się przespać. Poproś partnera o pomoc. Może bedzie mógł nakarmić dziecko butelką w nocy. Jeśli karmisz piersią, możesz odciągnąć własne mleko do butelki zanim pójdziesz spać.
# Zdrowo się odżywiaj. Nie zapominaj o sałatkach, świeżych warzywach, owocach, sokach, mleku, płatkach zbożowych. Te pokarmy są bardzo zdrowe i nie wymagają dużo czasu żeby je przygotować.
# Znajdźcie ze swoim partnerem trochę czasu dla siebie. Poproście, żeby ktoś został z dzieckiem podczas gdy wy wyjdziecie razem spotkać się z przyjaciółmi, na kolację albo do teatru.
# Pozwólcie sobie z partnerem na chwilę intymności, jeśli jest to możliwe. Przytulenie się do siebie czy czuły pocałunek pomoże wam odzyskać dawne uczucia i odświeży doznania seksualne. Nie czuj się winna, jeśli potrzeba ci na to więcej czasu.
# Nie obwiniaj siebie ani partnera. Teraz nie jest wam łatwo, jesteście zmęczeni i poirytowani. Łatwo jest rozpocząć kłótnię, która tylko osłabi wasz związek wtedy, kiedy tak naprawdę potrzebujecie się nawzajem.
# Nie bój się usłyszeć, jaka jest diagnoza. Przynajmniej będziesz wiedzieć, co jest nie tak. Wiele matek jest w tej samej sytuacji. Z czasem poczujesz się lepiej. Twój partner, rodzina, przyjaciele również mogą okazać ci więcej zrozumienia i pomocy, gdy bedą wiedzieć, w czym jest problem.

Jak możesz pomóc kobiecie, która choruje na depresję poporodową?
# Nie okazuj dezaprobaty ani zdziwienia, kiedy ona zwierzy ci się, że czuje się okropnie od narodzin dziecka. Wysłuchaj jej i upewnij się czy ma tyle wsparcia i opieki, ile potrzebuje.
# Spróbuj nie być zszokowany albo rozczarowany, że ona choruje na depresję poporodową. Jest to częsta choroba ale wyleczalna.
# Zrób co tylko możesz, żeby pomóc jej w bieżących czynnościach jak zakupy, karmienie, zmienianie pieluszek, prace domowe.
# Jeśli choroba dotknęła twoją partnerkę, jest szczególnie ważne abyś miał wystarczającą wiedzę na ten temat. Poradź się, jak jej najlepiej pomóc. Jeśli sam potrzebujesz pomocy, nie wahaj się o nią poprosić. Jeśli jest to wasze pierwsze dziecko, możesz czuć się odtrącony, ponieważ potrzeby dziecka i twojej partnerki są teraz najważniejsze. Ważne jest, abyś nie czuł żalu. Twoja partnerka wyjątkowo potrzebuje teraz twojego wsparcia i zrozumienia. Pomożesz jej bardzo, jeśli zajmiesz się dzieckiem, wysłuchasz jej, okażesz cierpliwość i czułość a także będziesz się starał myśleć pozytywnie. Twoja partnerka będzie ci wdzięczna nie tylko teraz, ale i kiedy depresja minie.

Jak znaleźć pomoc?
Lekarze i pielęgniarki powinni regularnie sprawdzać stan emocjonalny i psychiczny przyszłej matki. Z reguły zadawane są trzy pytania:

1. Czy w przeciągu ostatniego miesiąca czułaś się przygnębiona, smutna albo zrezygnowana?
2. Czy w ciągu ostatniego miesiąca zauważyłaś, że nie czerpiesz tyle przyjemności z rzeczy, które kiedyś lubiłaś robić albo, że w ogóle nie jesteś nimi zainteresowana?
3. Czy chciałabyś uzyskać w związku z tym pomoc?

Jeśli zostaniesz skierowana do psychologa lub psychiatry, powinnaś mieć zapewnioną wizytę w przeciągu miesiąca od skierowania. Podczas takiego spotkania bedziesz zapytana o swoje problemy a także potrzeby twojego partnera i dzieci. W każdej okolicy powinien być specjalistyczny ośrodek, w którym leczy się kobiety z zaburzeniami psychicznymi okresu okołoporodowego (perinatal mental health service). Jest on przeznaczony dla kobiet w ciąży i dla tych, które niedawno urodziły.

Co będzie, jeśli nie będę chciała skorzystać z leczenia?
U wielu kobiet nastąpi poprawa nawet bez żadnego leczenia. Na poprawę stanu zdrowia będą one jednak musiały czekać tygodnie, miesiące, a czasami nawet dłużej. Niestety, taka sytuacja może negatywnie wpłynąć na ich relacje z dzieckiem czy z partnerem. Im krócej trwa choroba tym lepiej. Bardzo ważne jest, żeby uzyskać pomoc jak najwcześniej, walczyc z depresją , pielęgnować więź ze swoim dzieckiem i pomóc dziecku prawidłowo się rozwijać. Powinnaś uzyskać wszelkie informacje o korzyściach jak i potencjalnych ubocznych skutkach leczenia, aby móc wybrać właściwą terapię dla siebie.

Czy psychoterapia jest skuteczna?
Po rozmowie z kimś, kto umie cię wysłuchać i nie będzie cię krytykować ani oceniać, możesz odczuć ulgę. Może to być przyjaciel, ktoś z rodziny albo terapeuta. W wielu przychodniach zatrudnieni są terapeuci, którzy będą ci w stanie pomóc przebrnąć przez depresję poporodową.
Znane są skuteczne, bardziej specjalistyczne rodzaje psychoterapii jak Terapia Behawioralno Poznawcza (CBT- Cognitive Behavioural Therapy). Podczas tej terapii uświadomisz sobie, jak twój sposób myślenia i zachowania może wpływać na twoje emocje i nastrój i powodować, że czujesz się przygnębiona. Terapeuta pomoże ci opanować metody, które pomogą ci zmienić swój styl myślenia i pomogą ci wyjść z depresji. Inne metody psychoterapeutyczne pomogą ci zrozumieć chorobę w kontekście twoich doświadczeń życiowych i stosunków z innymi ludźmi. Na psychoterapię z pielęgniarką psychiatryczną (CPN- Community Psychiatric Nurse), psychologiem albo psychiatrą może skierować cię lekarz rodzinny (GP).

Jakie są minusy psychoterapii?
Psychoterapia jest z reguły bezpieczną metodą terapii. Jednak również i ona może u niektórych osób powodować działania niepożądane. Rozmowa o swoich przeżyciach może wywołać nieprzyjemne wspomnienia, które mogą spowodować, że poczujesz się bardziej przygnębiona albo zdenerwowana. Psychoterapia może czasem spowodować napięcia miedzy tobą a twoim partnerem.
Upewnij się, że możesz ufać swojemu terapeucie i że ma on wymagane kwalifikacje. Niestety, w wielu rejonach psychoterapia nie jest łatwodostepna i może to znaczyć, że, jeśli wybierzesz tę metodę, długo pozostaniesz bez żadnego leczenia.

Czy można tę chorobę leczyć lekami?
W przypadku, gdy depresja ma cięższą postać albo wtedy gdy mimo wsparcia nie nastąpiła poprawa nastroju, możesz rozważyć środki przeciwdepresyjne, które prawdopodobnie ci pomogą. Z reguły trzeba poczekać (co najmniej dwa tygodnie) zanim spostrzeże się jakiekolwiek efekty leczenia. Kiedy nastąpi poprawa, należy kontynuować leczenie przez co najmniej sześć miesięcy.

Jak działają leki przeciwdepresyjne?
Nie zostało to jeszcze dokładnie wyjaśnione, ale wiemy, że środki przeciwdepresyjne wpływają na zachowanie niektórych substancji chemicznych w mózgu, głównie serotoniny (5HT) i noradrenaliny.

Czy mają one jakieś działania niepożądane?
Niektóre leki przeciwdepresyjne mogą na początku spowodować wzmożone poczucie lęku, ale to z reguły mija po kilku dniach. Inne mogą spowodować, że będziesz czuć się senna albo odczuwać suchość w ustach. Jeśli karmisz piersią, koniecznie poinformuj o tym fakcie lekarza, aby dobrał ci odpowiedni, bezpieczny lek przeciwdepresyjny. Jeśli nie jesteś pewna, jaką decyzję podjać odnośnie leczenia, powinnaś poprosić o dodatkowe informacje i przedyskutować to jeszcze raz z lekarzem. Jeśli bierzesz leki przeciwdepresyjne, pamiętaj, żeby nie przerywać terapii gwałtownie, bo możesz mieć bardzo nieprzyjemne objawy z odstawienia. Leki te należy odstawiać stopniowo, pod kierunkiem lekarza.

Czy są jeszcze jakieś inne sposoby leczenia?
Wiadomo, że regularne ćwiczenia fizyczne mogą ci pomóc przezwyciężyć zły nastrój i pomóc ci poczuć się pewniej. Czasami jest łatwiej zacząć ćwiczenia w grupie niż samej.

Która terapia jest najlepsza?
Aby uniknąć depresji warto skorzystać z rad przedstawionych w tej ulotce. Jeśli jednak choroba się pojawi, zarówno psychoterapia jak i leki są skutecznymi metodami leczenia. Leki są wskazane w przypadkach, kiedy depresja jest ciężka lub długotrwała. Działają one szybciej niż psychoterapia. Leki i psychoterapię można łączyć. Więcej informacji na ten temat może udzielić ci twój lekarz rodzinny albo pielęgniarka.

Źródła:
https://www.rcpsych.ac.uk/mental-health/translations/polish/depresja-poporodowa-postnatal-depression?searchTerms=Postnatal%20Depression

* Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia, tom 3, zeszyt 1, 63-67, 2010